با عرض سلام خدمت دوستان عزیز
در همین تاپیک و در پیام یکی از دوستان چشمم خورد به این ضرب المثل: نابرده رنج گنج مسیر نمیشود
و این ضرب المثل من رو برد به یک ماه قبل و موضوعی که تبتعث شد خیلی با خودم وارد چالش بشم.
یکی از آشنایان من که یک سال هم از من کوچیک تر هستن و در یک خانواده خیلی مرفه زندگی میکنند چندین سال بود که از خانوادشون تقاضای اینو داشتن که براش یک خونه مهیا کنند تا بتونه به طور مستقل زندگی کنه و بلاخره موفق شد که یک خونه چند ده میلیاردی از طرف خانواده به دست بیاره. حالا این پارادوکس خنده دار بین استقلال و تهیه خونه از طرف خانواده به کنار
اما موضوعی که من رو درگیر کرد این بود که از وقتی یادمه من سخت زندگی کردم.از دوران دانشجویی شروع کردم به کار تا هزینه خودم و تحصیل و خوابگاهم رو بتونم مهیا کنم تا الان که چندین ساعت از شبانه روز رو صرف پروژه هایی که دستمه میکنم و مابقیش هم صرف تمرین های این دوره و مابقی هم وظایفی که در خونه به عهده من هست اما دختری که یک سال از من کوچیک تر هست بدون تلاش انچنانی ، داره یه جورایی آرزو های من رو زندگی میکنه بدون اینکه یک صدم من تلاش و بیخوابی و خستگی رو تجربه کرده باشه. ( چون خیلی به من نزدیک هستن با اطمینان این رو میگم)
یه متنی میخوندم چند وقت پیش که با این عبارت شروع شده بود:
همه ما دویدن رو از یک نقطه شروع نمکنیم...
و در ادامه این طور توضیح داده بود که : در یک مهدکودک ، مربی بچه ها رو به خط میکنه و میگه با سوت من همه شروع کنید به دویدن تا به اخر خط برسید. منتها قبل از سوت زدن باید یک سری سوالات رو پاسخ بدید.
در ادامه گفت: بچه هایی که پدرشون استخدام دولت هستن یک قدم بیان جلو. و چند تا از بچه ها یک قدم میان جلو. بعد میگه بچه هایی که مادرشون هم شاغل هست یک قدم بیان جلو، و باز چند تا از بچه ها یک قدم میان جلو. بعد میگه بچه هایی که پدرمادرشون صاحب خونه هستن یک قدم بیان جلو و بچه هایی که خانواده شون مستاجر هستمن یک قدم برن عقب ، بچه هایی که پدرشون کارگر هستن یک قدم برن عقب و همینطور یک سری شرایط دیگه رو اعلام میکنه و در نهایت میگه حالا با سوت من شروع کنید به دویدن ، اما بچه ها دیگه روی یک خط نبودن. تعدادی چندین قدم از شروع خط عقب تر بودن و چندین نفر یک قدمی انتهای خط بودن...
این متن تاثیر خیلی زیادی روی من گذاشت و بار دیگه یکی از واقعیت های تلخ زندگی رو به روم آورد.که ما چه بخوایم چه نخوایم ناخوداگاه در مکان و زمانی قرار میگیریم که هرچقدر هم تلاش کنیم و موفق بشیم باز قرار نیست بتونیم به تمام آرزوهامون برسیم.
برای مثال حتی اگر من تریدر خیلی موفقی هم بشم و بتونم هرچی که ارزوش رو داشتم تهیه کنم اما سال های جوانیم رو از دست دادم که قرار نیست دیگه برگرده. در صورتی که یکی هم سن تو، هم جنس تو ، میتونه تمام اینها رو بدون تلاش همزمان داشته باشه در واقع نابرده رنچ "گاهی" گنج میسر "میشود".
دیدن و به یاد اوردن این حقایق گاهی ادم رو از تلاشی که داره میکنه میتونه خیلی خیلی دلسرد و ناامید کنه اما اگر این تفاوت ها رو عمیقا سعی کنی بپذیری میبینی که برای ارضای خواسته های مادی و معنویت باید مثل اسب های مسابقه ای ، کنار چشمات یه مقوا قرار بدی که فقط و فقط بتونی مسیر جلوی پات رو ببینی و نبینی کدوم اسب کجای مسیر قرار داره و با چه شتابی داره پیش میره.
هیچ چیزی رو جز مسیر خودت و خط پایان خودت نبینی و تمام تلاشت رسیدن به هدفت باشه...
نوشته اصلی توسط abolfazljafari11
سلام دوستان اول از همه میخوام بهتون پیشنهاد کنم این فایل یوتیوپ استاد رو بارها و بارها ببینید
پاسخ با نقل قول
اراده عادت ها را تغییر نمی دهد.
